20. Lucy otworzyła bramę do zaświatów.

-Moglibyśmy się jeszcze teleportować do mnie? muszę się ubrać... Powiedziała zażenowana swoim postrzępionym ubraniem Lucy a wszyscy ze śmiechem przytaknęli głową. Po chwili znaleźli się w jej pokoju. Dziewczyna szybko przebrała się w łazience i wszyscy stanęli w jej sypialni łapiąc się za ręcę.
-Będzie dobrze. Powiedziała Heartfilia i w tym momencie zniknęli...

Pojawili się przed głównym wejściem do rady, i razem z Doranboltem weszli do środka. Echem odbijały się ich kroki, a żadne z nich nie nawiązywało nawet kontaktu wzrokowego. Kiedy w końcu weszli do więzienia, dostrzegli kilku członków rady, którzy mieli iść z nimi, aby pilnować w razie czego Kenjego. Wypuścili go z celi i szybko założyli mu kajdanki, które pochłaniały jego moc, w przeciwnym razie zapewne by się teleportował.  Do jego siedziby szli na pieszo, czemu? Bo uważali, że teleportacja będzie zbyt niebezpieczna. Dlatego też nadal w ciszy byli w drodze do siedziby Kenjego, którą widzieli tylko Fairytail, jednak mieli ze sobą Levy, która oczywiście na miejscu ją odpieczętuje. Po dosyć długim i niezręcznym przynajmniej dla Lucy marszu doszli na miejsce. Skupiona Levy odpieczętowała siedzibę i wszyscy mogli ją teraz zobaczyć i spokojnie do niej wejść. Usta Kenjego zostały zakneblowane, aby nie był on w stanie wezwać nikogo z zaświatów. Kiedy tam weszli Lucy aż drgnęła. połowa pomieszczenia była zniszczona przez jej uranometrię. Zagryzła wargę i cicho westchnęła.

-No to zaczynajmy! Powiedział jeden z członków rady a reszta razem z nim podeszła do ogromnej bramy, do której wprowadzono Kenjego.  Stali tak minutę, dwie, pięć i nic się nie działo. Erza zacisnęła pięści a Kenji choć miał zakneblowane usta śmiał się zadowolony z takiego obrotu wydarzeń.

-Pudło... Powiedziała Lucy, której serce w tym momencie mocniej zabiło. Skoro nie otworzył jej Kenji, ani Natsu... 

-Wracajmy! Powiedziała zdenerwowana i wszyscy wyszli z budynku.

-Levy, zapieczętuj ponownie... Choć młoda dziewczyna wiedziała, że takie codzienne używanie tej magii może ją kosztować dużo magii postanowiła, że to zrobi, w sumie to nawet nie miała wyjścia. Zapieczętowała więc siedzibę uwięzionego mężczyzny, a kiedy wstała poczuła jak ktoś obejmuje ją ramieniem w pasie.

-Chyba trochę mocne są te pieczęcie, co nie mała? Powiedział delikatnie uśmiechnięty Gajeel trzymając dziewczynę w pasie, ponieważ widział, że ta pieczęć dużo ją kosztowała, a nie chciał, żeby się mu tutaj przewróciła. Dziewczyna chociaż zawstydzona szła przed siebie z delikatnymi rumieńcami na twarzy. Członkowie rady zaprowadzili Kenjego do więzienia, a Doranbolt teleportował magów Fairytail do gildii, po czym sam wrócił do rady.

-Gdzie dziadek? Powiedziała Lucy, a jej zachowanie dziwiło jej towarzyszów. Nie czekając na resztę wbiegła na górę i bez pukania weszła do gabinetu dziadunia, gdzie siedziała Wendy, Sachiko i Carla.

-To nie on... To nie Kenji otworzył bramę. Powiedziała zdenerwowana blondynka i nachyliła się nad dziaduniem, który odłożył właśnie kufel z piwem. Zamknął oczy i ruchem ręki nakazał dziewczynie usiąść. Właśnie tego się obawiał... Były trzy opcje. Albo bramę otworzył Natsu, albo Kenji, albo... Albo ona. Skoro dwie opcje zostały, wszystko jest teraz przejrzyście czyste.

-Mistrzu, to ja otworzyłam bramę, prawda? Powiedziała zagryzając wargę. Jej serce biło jak szalone, ciało chciało krzyczeć, a oczy nabierały łez. Jeżeli to ona otworzyła bramę swoją uranometrią, to teraz będzie musiała wejść w te cholerne wrota i zginąć tam od ręki zmarłych. Kto wie, być może uda jej się przed śmiercią ujrzeć rodziców? Skoro Natsu i tak miał zamiar podróżować po świecie szukając Igneela? To co miała do stracenia? Nawet jakby mogła wybierać, dla dobra gildii i tak by się poświęciła... 

-Lucy, obawiam się, że masz rację... Wtedy Lucy wstała i uśmiechnęła się szeroko, co miało powstrzymać zbierające się w jej oczach łzy. Kiwnęła tylko głową na znak zrozumienia i wyszła z gabinetu dziadka. Mijając swoich przyjaciół wybiegła z gildii i udała się do swojego domu. Opadła na łóżko i leżąc z głową w poduszce myślała. Myślała o tym, czy ktoś będzie za nią tęsknił, a raczej, czy Natsu będzie tęsknił. To może wydawać się trochę głupie, ale nawet chciałaby zobaczyć jego reakcję na wieść o tym, że nie żyje. Nie płakała. Dosyć już łez wylała ostatniej nocy. Poświęciła się dla Natsu, więc teraz musi przyjąć konsekwencje na swoje barki, nawet jeżeli ma to być śmierć. 

-Nie żałuję... Powiedziała do siebie i usiadła na łóżku. Nie żałowała tego co zrobiła, wolała zginąć za Natsu, bo nie mogłaby oglądać jego śmierci. Zrobiła tak, jak podpowiadało jej serce i jest z tego dumna. Po chwili usłyszała pukanie do drzwi. Nie musiała nawet odpowiadać, kiedy w jej pokoju znalazła się Erza i Wendy. Patrzyły zatroskane na swoją przyjaciółkę, jednak widząc, że nawet nie płacze uśmiechnęły się. 

-Zrobię herbatę! Zawołała Erza i powędrowała w stronę kuchni, aby zaparzyć swoją ulubioną herbatę. Nie wiem, co musiało by się stać, żeby Erza podczas pobytu na dłużej u przyjaciółki nie wypiłaby tej herbaty <uzależnienie widać xD LSD XD>.

-Lucy... Powiedziała dziewczynka i usiadła obok blondynki. W odpowiedzi ujrzała delikatny uśmiech na twarzy. Ona już pogodziła się z tym, co musi zrobić, więc nie było sensu dłużej ciągnąć ten temat. Dziewczyny śmiały się pijąc herbatę, jednak każda z nich czuła w sercu niepokój... Mimo wszystko chciały spędzić miło ten wieczór, bo zapewne był to ostatni taki wieczór spędzony z Lucy w tym życiu. Kiedy dziewczyny miały już się zbierać Lucy cicho westchnęła.

-W przeciągu ilu dni muszę to zrobić? Zapytała nagle, a uśmiechy dziewczyn od razu zeszły z twarzy.

-Dwa, trzy dni... Czyli jest szansa, że jeszcze zobaczy się z Natsu. Uśmiechnęła się i przytuliła swoje przyjaciółki, które znów były smutne.

-Nie smućcie się, przecież jeszcze się zobaczymy! Zaśmiała się dziewczyna, jednak wcale do śmiechu jej nie było... Kiedy Erza i Wendy wyszły z domu od razu walnęła się na łóżko. Musiała się przespać, w końcu chciała się wyspać. Nie minęło wiele czasu, kiedy spała jak zabita. Miała różne sny tej nocy, ale w każdym z nich główną rolę spełniał Natsu. A to siedzieli razem przytuleni, a to Natsu mówił jej że lepiej będzie mu bez niej, a to wyznawał jej miłość... 

Kiedy rano weszła do gildii uśmiechnięta wszystkie wzroki padły na nią. Niektórzy podchodzili do niej, aby się z nią pożegnać i za którymś razem żyłka na jej czole zaczęła niebezpiecznie pulsować.

-Czemu się ze mną żegnacie idioci?! Zawołała nagle a wszyscy, którzy zmierzali w jej kierunku aż cofnęli się o krok. Chyba dopiero teraz pojęli, że wcale jej tym nie wspierają. Dziewczyna pokiwała głową niedowierzając w to, co się dzieje i tak szybko jak weszła, opuściła gildię. Pobiegła do swojego domu, a kiedy już tam była położyła się przed łóżkiem i wyciągnęła spod niego duże pudło, które było dosyć zakurzone. Otworzyła je i wyciągnęła z niego piękną suknię. Od razu przypomniały jej się chwile spędzone w domu, z rodzicami. Naprawdę miała nadzieję, że się tam z nimi spotka, i już nawet wiedziała jak to zrobić. Założyła suknię i rozpuściła swoje wiecznie spięte w dwa kucyki włosy. 

Wolnym krokiem ruszyła w stronę budynku, w którym znajdowała się brama do zaświatów. 

"Hej Natsu, patrz, mam pieczątkę Fairy Tail!" Dziewczyna całą drogę przypominała sobie wszystkie chwile spędzone z różowowłosym chłopakiem. Do dzisiaj pamiętała, jak mylił jej imię, lub jak dziękował jej podczas pierwszego spotkania za jedzenie. Uśmiechała się pod nosem cały czas, a kiedy doszła już do siedziby weszła przez runy, które utworzyła Levy i ruszyła do tego przeklętego pomieszczenia. Nie była jeszcze gotowa... Usiadła przed otwartymi bramami i cały czas wpatrywała się w nie próbując coś tam zobaczyć.

W tym samym czasie Erza udała się do gabinetu dziadka, gdzie odziwo ciągle siedziała jego przyjaciółka. Erza podeszła do niej i usiadła naprzeciw.

-Czy mogłaby pani... Skontaktować mnie z Natsu? Powiedziała nieśmiało dziewczyna, trochę obawiała się, że ta kobieta nie będzie lubić  ludzi podobnie jak Porlyusica  . Ujrzała jednak jej uśmiech i poczuła jak kładzie dłoń na jej głowie. Przez chwile słyszała jakiesz szumy, aż w końcu usłyszała zdziwiony głos Natsu. 

-Co jest? Zapytał sam siebie nie wiedząc skąd dochodzą dziwne odgłosy. Dopiero po chwili domyślił się, że Erza skontaktowała się z nim telepatycznie.

-Natsu musisz wracać... Powiedziała cicho Tytania, jednak długo nie dostawała odpowiedzi.

-Erza, nie mogę teraz, daj mi jeszcze kilka dni. Powiedział lekko poirytowany chłopak, jednak znów usłyszał w swojej głowie słowa Erzy.

-Aby zamknąć bramę, ten kto ją otworzył musi wejść do środka. Powiedziała Erza i usłyszała prychnięcie pod nosem, które oznaczało, że Natsu się nad czymś zastanawia.

-Czyli mam tam wejść, brama się utknie a co stanie się ze mną? Powiedział zdenerowany różowowłosy i zacisnął pięści... już wiedział jaka będzie odpowiedź. Miał tam zginąć, bo nie będzie drogi powrotnej do tego świata.

-Natsu, to nie ty otworzyłeś bramę, tylko Lucy... Po tych słowach Natsu otworzył szerzej oczy. Lucy? Lucy otworzyła bramę kiedy użyła Uranometrii, aby go ochronić.

-Czy ona już? Natsu zagryzł wargę, bojąc się tego, co teraz usłyszy...

-Nie, wciąż liczy, że wrócisz, żeby się z nią pożegnać... Na te słowa w oczach chłopaka zebrały się łzy. Nie dość, że go ochroniła, to... Nie mógł o tym myśleć. Nie mógł. Musiał wrócić, Igneel może poczekać, a on musiał powstrzymać Lucy. Nie mogła tego zrobić.

-Cholera! Zawołał tak głośno jak potrafił, a Erza aż złapała się za głowę słysząc jego ryk. Ludzie na ulicy patrzyli na niego jak na idiotę, a on tracąc kontakt z przyjaciółką pędem ruszył w drogę powrotną do gildii...

Udało mi się napisać ten dwudziesty rozdział i powiem wam, że jestem z niego naprawdę zadowolona :3 Okropna ja, chce uśmiercić Lucy, tak tak wiem :CC

Ale i tak was kocham, haha :3 No cóż. Pamiętajcie o zakładce "Reklamuj Swojego Bloga" i zamawiajcie paringi :)) Właśnie, przydałoby się zrobić jakiego one-shoota nie? Teraz mam napisać Gajeela x Levy :DD

I jedna osoba z anonima zgadła co będzie w następnym rozdziale, szkoda, że się nie podpisała :33

Do następnego kochasie :3

Aiko